Start    Rozważania do liturgii

Światło taboru

Abp Wacław Depo

Nie sposób nie zauważyć, że są ludzie, którzy idą przez życie jedynie z tym celem, aby je przeżyć. Ale są też ludzie, którzy szukają światła ukazującego kierunek i cel człowieczego losu poza sobą. W przeżywaną dziś drugą niedzielę Wielkiego Postu Kościół w źródłach biblijnych wskazuje nam osobę Abrahama, który w Bogu znalazł ostateczny cel swojej drogi. Zaufał obietnicom Bożym, mając świadomość, że tutaj, na ziemi, jesteśmy tylko pielgrzymami. Dlatego Boże błogosławieństwo uczyniło go „pierwszym z wierzących”, a zarazem „ojcem”: wspólnoty żydów, chrześcijan i muzułmanów. Z historii życia Abrahama wiemy, że jego zgoda na wyjście z ziemi rodzinnej była zapowiedzią jeszcze głębszego aktu posłuszeństwa w wierze przez decyzję ofiary z życia Izaaka.

W duchu tej samej wiary prowadzi nas psalmista Psalmu 33, który woła:

„Okaż swą łaskę ufającym Tobie.

Bo słowo Twoje jest prawe,
a każde Twoje dzieło godne zaufania.
(...) Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska,
według nadziei pokładanej w Tobie”.

Bóg bowiem, doświadczając człowieka, spełnia wszystkie swoje obietnice. A kształt odpowiedzi wiary zależy od każdego z nas.

W Drugim Liście do Tymoteusza spotykamy bardzo mocne wezwanie św. Pawła: „Weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą! (...) stosownie do (...) łaski (...) w Chrystusie Jezusie (...), który zniweczył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię”. Albowiem przez wiarę w Chrystusa i z pomocą Jego łaski potrafimy zdobyć się na dystans wobec zagrożeń naszego życia i odnieść pełne zwycięstwo nad złem i śmiercią.

To właśnie w tym celu – aby potwierdzić słuszność kierunku wiary: przez życie, krzyż, śmierć ku zmartwychwstaniu – Chrystus dokonał wobec uczniów cudu przemienienia na górze Tabor. Światło tej góry było nie tylko znakiem nieśmiertelności – kiedy Mojżesz i Eliasz, jako żyjący, rozmawiali z Jezusem – ale było również zwiastunem i potwierdzeniem zwycięstwa wiary i miłości nad złem i śmiercią. Przesłanie to doskonale przedstawia Krypta Przemienienia na górze Tabor. Ołtarz został umieszczony na tle pięknych witraży przedstawiających kolorowe pawie – jest to symbol nieśmiertelności. Na bocznych ścianach dostrzegamy „stacje przemienienia”, a mianowicie: Narodzenie Chrystusa, Śmierć na Golgocie, Zmartwychwstanie i Eucharystię. Są one przetłumaczalne tylko przez miłość Boga. Pamięć o tych „stacjach wiary”, które służą naszemu zbawieniu, jest nam stale potrzebna. To z nich mamy czerpać wciąż nową siłę do „powtórnych narodzin” dla życia wiecznego.

Polecamy „Kalendarz liturgiczny” – liturgię na każdy dzień
Jesteśmy również na Facebooku i Twitterze